Urodził się 4 sierpnia 1899 roku w Pabianicach, zmarł w 1977 roku w Warszawie. Studia rozpoczął w 1922 roku na Uniwersytecie Poznańskim na wydziale prawno-ekonomicznym. Rok później wstąpił do Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu, gdzie studiował w klasie instrumentów smyczkowych. W 1925 roku podjął studia w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych u Adama Hanytkiewicza i J. Kubowicza. W czasie II wojny światowej Lenica wraz z rodziną mieszkał w Krakowie, gdzie zaprzyjaźnił się z malarzem Jerzym Kujawskim. Dzięki niemu zainteresował się surrealizmem, a także włączył się w nurt działań krakowskiej awangardy skupionej wokół Tadeusza Kantora. Związek ze środowiskiem krakowskich artystów był na tyle silny, że zaowocował zaproszeniem Lenicy do udziału w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w grudniu 1948 roku, a następnie przyjęciem w 1965 roku do GRUPY KRAKOWSKIEJ. W 1945 roku Lenicowie wrócili do Poznania. W tym samym roku Alfred Lenica zapisał się do Polskiej Partii Robotniczej oraz do związku zawodowego Polskich Artystów Plastyków Okręgu Poznańskiego. Dwa lata później został wybrany prezesem ZPAP w Poznaniu. W roku 1947 wraz z Ildefonsem Houwaltem i Feliksem M. Nowowiejskim założył awangardową grupę artystyczną 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm). W 1956 roku Lenica zamieszkał na stałe w Warszawie, gdzie był czynnik uczestnikiem dyskusji i wspólnych ekspozycji w Galerii Krzywe Koło. W 1962 roku artysta otrzymał Grand Prix na 1. FESTIWALU POLSKIEGO MALARSTWA WSPÓŁCZESNEGO w Szczecinie. Prace Alfreda Lenicy znajdują się m.in. w Muzum Narodowym w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Szczecinie oraz w wielu kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.