Urodzony w 1944 roku w Spytkowicach, k. Oświęcimia. Studiował malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, 1961 -1968, i w Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts w Paryżu, 1967. Dyplom uzyskał w 1968 roku. Obecnie jest profesorem w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1980 roku był stypendystą Rządu Francuskiego, w 1982 roku stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. W 1993 otrzymał stypendium Fulbright'a i odbył staż naukowy oraz prowadził zajęcia na Wydziale Sztuki w New York Institute of Technology w Nowym Jorku. W 1992 prowadził zajęcia w Uniwersytecie Stanu Connecticut w Storrs. Jest wieloletnim członkiem ZPAP, oraz członkiem "Grupy Krakowskiej". Uprawia malarstwo, grafikę i media elektroniczne. Uzyskał wiele nagród, zwłaszcza za twórczość graficzną.  W 2003 roku - Nagroda im. Witolda Wojtkiewicza za wystawę malarstwa „Obiekty geometryczne - retrospekcja” w Starmach Gallery. Miał ponad 60 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Brał udział w kilkuset wystawach zbiorowych, krajowych i zagranicznych. Kluczowym okresem w twórczości Jana Pamuły były lata siedemdziesiąte, kiedy zwrócił się ku abstrakcji geometrycznej. Jego ówczesne poszukiwania miały na celu zbudowanie "jednolitej, uniwersalistycznej wizji rzeczywistości". Owo budowanie oznaczało w praktyce wykorzystanie roli przypadku w tworzeniu układów geometrycznych. Statystyka matematyczna oparta na rachunku prawdopodobieństwa wykorzystuje tutaj rzut kostką, działanie komputera lub tablice liczb przypadkowych. Podstawowymi formami, do których odwołuje się Pamuła, są maleńkie kwadraciki i prostokąciki, niejednokrotnie o wysublimowanych barwach, uszeregowane i poprzekształcane według zasad statystyki matematycznej. Sztukę Pamuły porównano między innymi do Mondriana, choć neoplastycyzm tego ostatniego wywodził się z innych przesłanek teoretycznych. Bliższy artyście wydaje się suprematysta Malewicz czy też właśnie Paul Klee.