Jeden z najwybitniejszych polskich artystów drugiej połowy XX wieku. Urodził się 7 stycznia 1923 roku w Krakowie. Zmarł 21 lutego 2011 roku tamże.
W 1940 rozpoczął naukę w Staatliche Kunstgewerbeschule Krakau u profesora Stanisława Kamockiego. W latach 1942–1943 studiował ikonopisarstwo w unickiej Ławrze Uniowskiej św. Jana Chrzciciela w Uniowie pod Lwowem. Po powrocie do Krakowa związany był z kręgiem artystów skupionych wokół Tadeusza Kantora. W latach 1945–1947 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u profesora Eugeniusza Eibischa.
W roku 1946 wziął udział w zbiorowej wystawie Grupy Młodych Plastyków w krakowskim Pałacu Sztuki. Uczestniczył także w Wystawach Sztuki Nowoczesnej (I - Kraków, 1948; II, III - Warszawa, 1957, 1959).
Zajmował sie równiez pracą pedagogiczną. W latach 1947-1949 pracował w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (jako asystent Tadeusza Kantora), a w latach 1957- 1962 w PWSSP w Łodzi. Od 1976 był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Swój indywidualny styl wypracował w drugiej połowie lat 50. W swoim malarstwie przedstawieniowym, w scenach figuralnych, obrazach religijnych, portretach, aktach i martwych naturach, nawiązywał do ikon ruskich i sztuki starożytnego Egiptu. W malarstwie abstrakcyjnym łączył geometrię i automatyzm.
Prace malarza pokazywano na wielu wystawach indywidualnych, na historycznych wystawach zbiorowych oraz regularnie na ekspozycjach prac członków Grupy Krakowskiej. Nowosielski reprezentował też Polskę na Biennale w Wenecji (1956) i w São Paulo (1959).